Eerste verslag Amerika

Reisveslag amerika deel 1.

Het is 21 juli en het is zover na een tijd lang voorbereiden is het nu zover, we staan met zijn alle op Schiphol en ik ben klaar om naar Amerika te gaan.
Er is een hele delegatie meegekomen om me uit te zwaaien.
Eenmaal aangekomen bij de juiste gate is het tijd om afscheid te nemen van iedereen. Na iedereen uitgezwaaid te hebben kan ik in gaan checken en beginnen aan de reis. We hadden uiteindelijk een goede en rustige vlucht en we kwamen goed op tijd aan in Dallas.
Daar stapten we over voor het laatste deel van de reis naar Lawton.
Toen we eindelijk aangekomen waren in Lawton werden we ontvangen door een nederlandse militair die in Lawton gevestigd is. We kregen de auto’s en we konden naar het appartement. Dat was nog behoorlijk zoeken want we waren behoorlijk moe en duf van de lange reis en de wegen zijn hier compleet anders aangelegd en dat was even wennen. Het was wel apart toen ik zag waar ik terecht kwam. Het is midden in het centrum van lawton en op het eerste gezicht ziet het er een beetje verwaarloosd uit. En je hebt hier echt van die achterbuurten met kapotte wegen vervallen huizen en allemaal mensen die over straat slenteren en er niet erg fris uitzien.
Maar eenmaal aangekomen op het adres waar we moeten zijn ziet het er veel beter uit, ik zit in een groot appartementencomplex midden in het centrum dicht bij een hoofdweg(sheridan road) waar het er allemaal beter uitziet. Verder ziet het appartement er prima uit en is het ruim zat.

De eerste dagen dat ik hier was ben hebben we vooral rondleidingen gehad zodat we weten waar alles zit(ziekenhuis supermarkt postkantoor sportschool). En daarbij kregen we veel voorlichtingen vooral over (heel amerikaans) veiligheid, dat werd tot in den treuren herhaald. Dat gaat echt door tot de meest simpele dingen zijn uitgelegd die elk kind van 3 je ook al kunnen vertellen. Maar dat moet allemaal vertelt worden want zeg je het niet en gebeurt er iets dan klagen ze je gelijk aan voor grote bedragen, dat is hier heel normaal.
Bij de rondleidingen viel op dat de basis werkelijk gigantisch is.
Veel militairen wonen er ook met hun gezin dus werkelijk alles is ook te vinden op de basis, supermarkten basisscholen kappers elektronicawinkels en ga zo maar door, allemaal op de basis.

Verder valt op dat de mensen hier heel aardig en open zijn. Wij vallen nogal op door ons nederlandse legeruniform en we worden daarom heel vaak aangesproken als we rondlopen in Lawton. Jammer is dan weer dat de meeste denken dat we uit Duitsland komen…

Tot nu toe gaat de tijd hier heel snel wat aangeeft dat je hier wel op je gemak bent. Inmiddels is de tweede week begonnen en de opleiding is officieel gestart.
Tot nu toe gaat het allemaal goed al is daar nog niet veel van te zeggen na een paar dagen. We zitten met vijf personen in de klas waarvan 4 nederlanders en 1 Taiwanees.
Ik begin al best te wennen aan het leven hier en het engels praten. De leraren zijn hier aardig en relaxed dus dat zit ook wel goed.

Het eerste weekend zijn we er maar meteen op uit gegaan om de boel te verkennen en we zijn naar Oklahoma city gegaan.
We zijn er eerst naar een shopping mall gegaan, dat zag er erg goed uit en er waren winkels van alle bekende merken. En dat ook nog eens voor spotprijzen in vergelijking met Nederland. Daarna reden we nog een stukje verder en kwamen we uit in de stad.
Voor Amerikaanse begrippen is Oklahoma city klein maar het was een leuk stadje met grote kantoorgebouwen afgewisseld door straten met mooie oude gebouwen. Grappig was dat er door de hele stad een gracht is aangelegd(zoals te zien in de foto’s).

We hebben afgesproken dat we doordeweeks zelf gaan koken en ook ik moet er dus aan geloven, voor het eerst zelf gaan koken! Dit begon met een paar foutjes zoals keiharde worteltjes maar het gaat steeds wat beter en het is nog best leuk om te doen.

We zitten hier nu alweer drie weken en het schiet lekker op met de opleiding, we liggen nu al voor op schema! Het les krijgen in het engels en de vragen beantwoorden in het engels gaat steeds beter.
Ik begin al goed te wennen aan het leven hier want dat was toch best een omschakeling.

We gaan er ook zoveel mogelijk op uit om veel te kunnen zien. En er zijn ook nog best leuke dingen te doen in de buurt, we zijn naar een autocross geweest en naar een rodeo.
Vooral dat laatste was een echt Amerikaans feestje met overal cowboys en cowgirls en vaak werd er geschreeuwd hoe trots ze waren echte rednecks te zijn.
Ook zijn we naar Amarillo geweest, dat was ongeveer 4 uur rijden en dan kom je onderweg de echte uitgestrekte vlaktes tegen van Texas waar je geen auto of huis ziet zover je kunt kijken maar het uitzicht is schitterend.
In Amarillo zijn we als eerst naar de Cadillac ranch geweest, dat is in feite een weiland met een aantal oude Cadillac ’s die half in de grond zijn gestopt. De bedoeling is dat je zelf een spuitbus meeneemt zodat je ze zelf in kunt kleuren op de manier zoals jij wilt en dus zo meehelpt aan het kunstwerk(zie foto’s). Daarna zijn we naar de palo duro canyon geweest, dit is vergelijkbaar met de grand canyon alleen wat minder groot, het is een prachtig gebied met een geweldig uitzicht, ik moest alleen wel uitkijken waar ik liep want er zitten ook ratelslangen!

Inmiddels hebben we ook kennis gemaakt met ons sponsor gezin. Dit zijn gezinnen die zich beschikbaar stellen voor buitenlandse militairen gevestigd in Lawton om zo het echte Amerikaanse leven te leren kennen. Voor ons in dat de familie Bentley. We zijn er gisteren voor het eerst geweest en het zijn mensen van begin zestig, hij een gepensioneerd militair en zij een gepensioneerd lerares. De man bleek een echt praatwater en nam ons gelijk mee naar zijn lievelingsrestaurant, dat restaurant heet Mears en het is een oud maar gezellig typisch Amerikaans restaurant midden in de heuvels waar ze als specialiteit burgers hebben van eigen gefokte langhoornkoeien. Dit zijn koeien met hoorns die tot wel een meter lang kunnen worden. Uiteraard was dit een broodje hamburger van bijna een kilo! Ook daarin was het restaurant heel Amerikaans.

Dit was mijn eerste reisverslag en zal deze blijven updaten als ik weer meer beleefd heb..

Groeten René.